Column: A Night at the Opera

Deze zomervakantie bracht ik door op het Kroatische deel van het schiereiland Istrië. Deze regio – gelegen aan de Adriatische Zee – is met name bekend om haar rotsachtige stranden, prachtige natuurgebieden en kleurrijke kustplaatsen. Een Europese parel die tot dusver nog niet de eer had te mogen schitteren in een Bond-film. Omdat ik mijn vakanties toch graag een Bond-gevoel meegeef, besloten we op onze reis een tussenstop in Bregenz te houden. Deze Oostenrijkse stad – en dan in het bijzonder haar befaamde operahuis – vormde het decor in de 22^e Bond-film Quantum of Solace.

Bregenz ligt in het westen van Oostenrijk, geklemd tussen het Bodenmeer en de berg Pfänder. De stad zelf is niet bijzonder aantrekkelijk, maar heeft binnen Oostenrijk wel de reputatie van cultuurstad op weten te bouwen. Een belangrijke oorzaak hiervoor zijn de Bregenzer Festspiele; een cultuurfestival dat in de zomermaanden plaatsvindt. Hoogtepunt van de festiviteiten vormt de Seebühne. Dat is een opera die gedurende het festival meerdere malen op een imposant, drijvend op het Bodenmeer, podium wordt opgevoerd. Dit jaar was dat de opera Turandot van de Italiaanse Puccini, in Quantum of Solace was het die andere befaamde opera van Puccini: Tosca.

De filmscene is ons Bond-fans uiteraard in het geheugen gegrift. 007 volgt Dominic Greene naar het operahuis en bespioneert daar de geheimzinnige ontmoeting tussen Greene en andere leden van misdaadorganisatie Quantum. Hij fotografeert enkele kopstukken en verlaat – nadat hij de keuken in lichterlaaie heeft gezet en een schurk van het dak af heeft gesmeten – de havenstad in zijn gestolen avondsmoking.

Mijn ‘night at the opera’ was minder spannend; ik hield braafjes mijn zelf meegebrachte kleding aan, donderde geen onverlaat van het dak en liet de keuken voor wat zij was. Uiteraard keek ik voorafgaand aan de voorstelling goed rond maar ik kon geen Britse topambtenaar ontdekken die ongeïnteresseerd in een tijdschrift bladerde maar intussen stiekem in contact stond met ander gespuis.

En daar hielden de verschillen tussen mijn bezoek aan de Seebühne en die van James Bond niet op. Want waar in Quantum of Solace de bezoekers allemaal in stijlvolle galakleding naar de opera kwamen, bleek bij mij iedereen zijn dagelijkse kloffie aan te hebben gehouden. Het is meteen dé reden waarom een bezoek aan een heuse filmlocatie altijd een beetje tegenvalt: het is nooit zo mooi als in de film. Daar tegenover staat dan wel weer dat een voor de meeste bezoekers doodeenvoudige trap, dak of wc-deur voor jou opeens heel bijzonder is. Want dat is toch echt de trap waarover Dominic Greene loopt, het dak waarvan een schurk naar beneden valt en een wc-deur waarvan 007 de deurklink sloopt.