Column: De dood van een jeugdheld

Dinsdag 23 mei 2017. Zo rond de klok van half 2. Ik was op mijn werk, had zojuist een bezoekje aan the men’s room gebracht en was onderweg naar mijn volgende afspraak. Zoals ik wel vaker doe in mijn wandeltochten door het immense gebouw waarin ik werk, keek ik even snel op mijn telefoon of er nog nieuwe berichtjes binnen waren gekomen. Wat ik las deed me letterlijk stoppen met lopen. In hoofdletters had James Bond Nederland collega Joey geschreven: ROGER MOORE IS OVERLEDEN. Ik opende direct mijn Twitter app en vond al snel de officiële bevestiging onder het Sir Roger Moore Twitter account. Het was een feit. Eén van mijn twee jeugdhelden was heengegaan.

De dagen na zijn dood stroomde het internet vol hartverwarmende condoleances van zowel bekende als minder bekende fans. Bijzonder vond ik dat alle overige 007-vertolkers, inclusief de mediaschuwe Sean Connery, hun verdriet uitspraken om het verlies van one of them. Binnen de kortste keren verschenen er diverse tribute filmpjes, ontroerende anekdotes en mooie initiatieven om Roger Moore’s oeuvre als 007 te herdenken.

Ook ík wilde in mijn maandelijkse column op James Bond Nederland een eerbetoon schrijven voor deze fantastische man. Maar waarover, vroeg ik mezelf af. Alle mooie woorden waren reeds gezegd of geschreven. Was er nog wel iets te vermelden? Heb ík nog wel iets te zeggen? Toch kán ik niet voorbij gaan aan de dood van een jeugdheld. Een man die mij uren aan puur filmgenot heeft gegeven.

In mijn Bond boekenkast staat op de derde plank van boven de autobiografie van Roger Moore, getiteld Voor altijd James Bond. Daarbinnen in, op de titelpagina, prijkt de handtekening van Sir Roger himself. Ik had de eer hem te mogen ontmoeten tijdens zijn bliksembezoek aan Nederland, ergens in het jaar 2008. Hierover schreef ik in een eerdere column al eens. Hoe ik als 26-jarige plots naast mijn jeugdheld stond en weer veranderde in dat verlegen tienjarige jochie. Ik kón niets meer zeggen of doen en lachte enkel schaapachtig toen Roger Moore zijn handtekening plaatste en het boek aan me gaf.

Wat ik van dat moment nooit meer zal vergeten, is zijn blik. Want ook al stond er een ellelange rij mensen die hun boek gesigneerd wilden hebben, hij nam iedere keer weer de moeite de persoon in kwestie met een hartverwarmende glimlach aan te kijken. Dat zie ik Sean Connery, die andere jeugdheld van me, nog niet doen. Die twinkelende ogen en vriendelijke glimlach gaven me heel even het gevoel alsof Roger Moore me persoonlijk kende. Alsof hij wist hoe bijzonder dit moment voor me was. Alsof hij wilde zeggen:

Ja jongen, ik besta echt. En het is niet erg dat je niet weet wat je moet zeggen.

De afgelopen dagen heb ik veel over Roger Moore (opnieuw) gelezen. En wat ik me daardoor vooral ben gaan beseffen, is dat Roger Moore veel meer was dan James Bond. Stom dat ik dat niet eerder zag. Hij was een prachtige man waar miljoenen mensen op deze aardbol warme herinneringen aan koesteren. Als acteur, als UNICEF ambassadeur, maar vooral als mens.

Ik denk nog eenmaal terug aan die mooie glimlach die hij me jaren geleden eens gaf. Ja jongen, hij bestond echt. En het is niet erg dat je niet weet wat je moet zeggen.