Column: Solstice

Het zijn magere tijden voor ons als Bond liefhebbers. De eerstvolgende Bond film laat nog zo’n 22 maanden op zich wachten en het nieuwe, nog titelloze, Bond boek van schrijver Horowitz kunnen we ook pas over een paar maanden verslinden. Tot die tijd moeten we het doen met het herkauwen van de ‘gouwe ouwe’ films en boeken. En aangezien we op die wijze 2017 ook al moesten overleven, begin ik zo langzamerhand te snakken naar iets nieuws. Enige verlichting wordt geboden door Dynamite Entertainment, de uitgever die met enige regelmaat een nieuw 007 stripverhaal uitbrengt. En laat daar nou nét een mooi juweeltje tussen zitten!

Een paar weken geleden kregen van een collega Bond fan een aantal Dynamite Entertainment comics toegestuurd. Eén daarvan had de mysterieus klinkende titel Solstice. Het stripalbum, wat is uitgekomen in november 2017, is zo’n dertig pagina’s lang en vormt een afgerond verhaal. James Bond wordt op missie gestuurd naar Parijs. Een voormalig Russische spion lijkt een liefdesrelatie te onderhouden met een Britse vrouw en M vreest dat de Rus via deze vrouw geheime overheidsinformatie wil ontfutselen. Bond vermoedt dat er meer aan de hand is en dat blijkt ook zo te zijn. De zaak kent voor M een netelige persoonlijke connectie. De jonge Britse vrouw is namelijk zijn dochter. 007 vertrekt naar Parijs, waar de Russische spion al snel de aanwezigheid van James Bond ontdekt. Een bloederig gevecht in een hotelkamer eindigt met de dood van de spion. Bond gebruikt diens mobieltje om een bericht te sturen naar M’s dochter dat de relatie voorbij is.

Het klinkt als een rechttoe-rechtaan verhaaltje en dat is het eerlijk gezegd ook. Maar dat is ook juist het mooie aan Solstice. Want het bevat wel alle ingrediënten die een kort 007-avontuur moet bevatten; een schurk, een aantrekkelijke vrouw, een paar gadgets, een snelle bolide en een mooie locatie. Daarnaast kent het stripalbum een heerlijke vibe van spionage, moord en intrige. Niet gek, want de schrijver en tekenaar van Solstice is Bond fan Ibrahim Moustafa. Hij heeft eerder al van iedere Bond film een alternatieve en stijlvolle poster getekend.

Solstice deed me vooral denken aan het Fleming kortverhaal The Living Daylights. Hierin moet 007 een Britse agent helpen vluchten van Oost- naar West-Berlijn. Maar een top sluipschutter van de Russen genaamd Trigger moet dit zien te voorkomen. The Living Daylights is net als Solstice een verhaal vol spionage, moord en intrige én met een leuke twist (Trigger blijkt de mooie celliste te zijn die Bond al enkele dagen heeft zien lopen). Het kortverhaal vormde het uitgangspunt voor de film The Living Daylights.

En dat zie ik Solstice ook wel doen; als uitgangspunt dienen voor Bond 25. Oké de titel moeten we achterwege laten, deze lijkt te veel op Quantum of Solace. Maar het verhaal van Solstice zou (met hier en daar wat kleine aanpassingen) een prima openingsscène zijn voor de volgende Bond film. Kleiner van opzet dan we doorgaans gewend zijn, maar wel met die heerlijke spionagesfeer. Want laten we niet vergeten dat James Bond in de basis een spion is, géén actieheld! Sinds The Spy Who Loved Me openen de films traditiegetrouw met een grootschalige stunt of actiescène. Uitzondering hierop vormt de zwart-wit opening van Casino Royale. Nou, een openingsscène in die stijl wil ik graag weer eens zien. En Solstice is daarvoor prima bronmateriaal. Kunnen ze toch een beetje zeggen dat het verhaal van Bond 25 is geïnspireerd door het geschreven werk over James Bond. Oké, geen Fleming materiaal en geen literatuur in de zuiverste zin van het woord. Maar ja, om onze grote held te quoten: “Well, you can’t win them all.”