Column: Vergeten feestvarken

James Bond Nederland, en met ons veel andere internationale Bond websites, heeft dit jaar extra aandacht gegeven aan een handjevol Bond films. Ik heb het dan over de films die in 2017 een jubileum vierden. Zo stonden You Only Live Twice (50 jaar) en The Living Daylights (30 jaar) beiden een maand lang in de spotlight op jamesbond.nl. Van eerstgenoemde film lieten we zelfs een exclusieve jubileumkaart in beperkte oplage drukken. En het jubileum van The Spy Who Loved Me (40 jaar) vierden we onlangs met een eenmalige 4K-vertoning in het EYE Filmmuseum. Maar er is dit jaar nóg een feestvarken in de Bond franchise. Eentje die tot dusver op Bond websites, zo ook op die van James Bond Nederland, nog niet in het zonnetje is gezet. Ik heb het dan over het twintigjarige jubileum van Tomorrow Never Dies.

Oké, strikt genomen kan je Skyfall ook als jubilaris noemen, maar vijf jaar vind ik voor een film nog te kort om al een verjaardagsfeestje te vieren. Ik leg de grens op tien jaar, vraag me niet waarom. En dus kennen we dit jaar (los van het officieuze Casino Royale uit 1967) vier feestvarkens waarvan Tomorrow Never Dies veruit de minste aandacht heeft gekregen. Tijd om de barricades op te gaan voor Pierce Brosnan’s tweede Bond film.

Dat ga ik op dezelfde wijze doen als eerder voor You Only Live Twice en The Living Daylights: door in te zoomen op een klein, specifiek aspect van de film. Bij You Only Live Twice was dat een bijzondere scene (de Shinto huwelijksceremonie) en bij The Living Daylights het acteerspel van nieuwkomer Timothy Dalton. Nu wil ik, beste lezers, graag jullie aandacht voor de muziek van Tomorrow Never Dies, in het bijzonder voor de titelsong. En dan bedoel ik niet dat met een nasale stem gezongen gruwelnummer van Sheryl Crow. Ik bedoel het vergeten feestvarken Surrender van k.d. lang.

Toen componist David Arnold werd gevraagd voor Tomorrow Never Dies, begon hij direct met singer-songwriter David McAlmont en vocalist Don Black (oudgediende in de Bond muziekwereld) samen aan het schrijven van de titelsong. Het werd een nummer dat zowel qua tekst als sound thematisch perfect aansloot op de film. Maar de filmstudio wilde een bekende artiest (en bijbehorende liedjesschrijvers) voor de titelsong. Het nummer dat Arnold had samengesteld werd verbannen naar de aftiteling van de film. Enigszins teleurgesteld besloot Arnold niet zozeer voor de bekendste artiest te kiezen om het nummer genaamd Surrender te laten inzingen, maar voor de artiest met de best passende stem. Dat werd de Canadese countryzangeres k.d. lang.

Dat het nummer van k.d. lang weg werd gebonjourd naar de aftiteling is doodzonde als je het mij vraagt. Surrender bevat alle elementen die een Bond titelsong moet hebben. Die heerlijke blazers waarmee het nummer begint, een donkere en Bassey-achtige stem en een perfecte soundmix van de sixties en nineties. Het is een juweeltje van een Bond song en was vele malen beter geweest als titelsong voor Tomorrow Never Dies. Bekijk maar eens onderstaand YouTube filmpje waarin een fan het nummer van K.D. Lang heeft geplaatst onder de openingstitels van de film.