Jasper HartogEen debutant in de Alpen, een Russisch steekspel en de dood van een moeder staan op nummer 5 tot en met 3 in de #JamesBondTOP2018! Waarom moesten de volgende films wel of juist niet zo laag/hoog eindigen. Veel leesplezier vandaag met alvast het eerste knalvuurwerk uit On Her Majesty’s Secret Service om het nieuwe jaar in te luiden!
De 5e plaats, On Her Majesty’s Secret Service, 1969 (5th place)
On Her Majesty’s Secret Service (1969) bewijst dat het niets uitmaakt wie James Bond speelt, zolang je maar een stevig verhaal en ongeëvenaarde actie levert. Een nep-Bond volgens de onwetenden, een Bond-film eersteklas volgens de kenners. Het is vooral de verdienste van regisseur en voormalig editor Peter Hunt dat het origineel van Ian Fleming zo veel mogelijk blijft gehandhaafd, tot en met het schokkende einde.
Dat het plafond qua grootheidswaanzin met voorloper You Only Live Twice (1967) mijlenver is overschreden, maakt dat de filmmakers moeilijk nóg een stap verder in die Bond-onzin konden gaan. Terug naar Fleming is de enige optie om te overleven. De tijd is rijp om één van Flemings beste werken te verfilmen, On Her Majesty’s Secret Service, een lang gekoesterde wens van de filmmakers die dit verhaal aanvankelijk al na Goldfinger (1964) hadden willen gebruiken.
De grootste opgave van de deze filmproductie is echter het vinden van een nieuwe Sean Connery, de acteur die zo vereenzelvigd wordt met 007, dat hij de woede van fans op de hals haalt als hij op aanvraag ondertekent met ‘Sean Connery’ in plaats van met ‘James Bond’.
Met veel bravoure worstelt het Australische fotomodel George Lazenby zich onder de aandacht van de Bond-producenten. Met nul acteerervaring als bagage weet hij tijdens de audities met name uit te blinken in de vechtscènes. Hij gaat zo op in zijn rol, dat hij de neus van stuntman Yuri Borienko breekt. Zowel Lazenby als Borienko krijgen uiteindelijk een rol in de film.
Dat Lazenby geen Connery is, mag geen verrassing heten. Dat hij het qua niets haalt bij zijn voorganger, ook daarover bestaat geen twijfel. En toch verdient George Lazenby het niet om als ‘slechtste Bond ooit’ te worden afgeserveerd. Zijn optreden is niettemin oprecht. Hij is een stuk minder cynisch, waardoor het ongemakkelijke einde van de film met overtuiging wordt gebracht. Daarbij is Connery de rol van Bond inmiddels zo beu, dat het onmogelijk is voor te stellen dat hij er net zo’n frisse draai als Lazenby aan had weten te geven.
Het blijft voor eeuwig zonde dat George Lazenby James Bond op eigen initiatief de rug heeft toegekeerd, een tweede film had hem en de serie vermoedelijk goedgedaan. Wat overblijft is een staande ovatie voor On Her Majesty’s Secret Service met een welverdiende vijfde plaats in de TOP 2018.
De 4e plaats, From Russia With Love, 1963 (4th place)
Dat From Russia With Love (1963) al 55 jaar in alle lijstjes tot één van de beste Bond-films wordt gerekend, mag een wonder heten. Geen enkele andere James Bond-productie heeft met zoveel tegenslagen te kampen gehad: bijrol speler Pedro Armendáriz komt te overlijden voordat hij al zijn scènes heeft kunnen afronden; regisseur Terence Young verdrinkt bijna na een helikoptercrash in een Schots meer; Bond-girl Daniela Bianchi raakt gewond bij een verkeersongeval; gehuurde speedboten weigeren te werken; tijdens de opnamen wordt nog druk aan het script geschreven; diverse scènes moeten of opnieuw of elders worden opgenomen en de scènes die klaar zijn verwisselen tijdens de montage zo vaak van plaats, dat een logische lijn in het verhaal lijkt te ontbreken. De film moet in oktober 1963 in de Engelse bioscopen verschijnen; op 2 september zitten de laatste opnamen erop. In plaats van de geplande 58 opnamedagen zijn het er 40 extra geworden…
Uitgebracht een jaar (1962) en vijf dagen na Dr. No (dat tamelijk ongemerkt in de bioscopen verscheen, en zijn succes vooral dankt aan de jaren daarna, want films in die tijd draaiden jaren en jaren achtereen), is From Russia With Love één van de belangrijkste pijlers waar de filmserie nog altijd op steunt. Met Russia wordt bewezen dat Dr. No geen toevalstreffer was; met de komst van Goldfinger (1964) wordt bewezen dat James Bond een blijvertje is. Goldfinger, en daarmee de hele Bond-serie, had echter nooit zo’n succes kunnen worden als die twee voorgaande films niet zo goed waren gemaakt.
Hoe vaak komt het niet voor dat een sequel, ondanks alle goede bedoelingen, negen van de tien keer tegenvalt? From Russia With Love bewijst het tegendeel. De film is sneller, spannender, interessanter, rijker en beter bezet dan zijn voorganger. De puzzelstukjes van de Bond-formule vallen hier beter op zijn plaats, met de eerste pre-title sequence en met de Bond-sound van John Barry. Van het uitgekookte verhaal tot de sterke rolbezetting, van de authentieke locaties tot de onheilspellende muziek; dit is James Bond op zijn best.
De 3e plaats, Skyfall, 2012 (3rd place)
Het vijftigjarig Bond-jubileum, de eerste Bond-film in vier jaar, Sam Mendes als nieuwe regisseur, Q en Miss Moneypenny terug van weggeweest. Skyfall (2012) is een film die de verwachtingen meer dan waarmaakt. Na de doorlopende verhaallijn van voorgangers Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008), staat Skyfall er alleen voor.
De beginnende 007 uit de vorige twee delen is inmiddels gepokt en gemazeld en minder scherp dan voorheen. Hij takelt letterlijk af naar de bodem van het aller diepste, om zich vervolgens met veel moeite weer omhoog te werken. Deze keer niet alleen voor volk en vaderland, maar bovenal voor surrogaatmoeder M, die het lastiger krijgt dan ooit tevoren.
De filmmakers nemen voor het eerst de gelegenheid om Bonds verleden uit te diepen. Over zijn jeugd weten we in die vijftig jaar tot dan toe niet meer dan dat zijn ouders ooit bij een klimincident om het leven zijn gekomen. Het familiehuis waar Bond is opgegroeid, blijkt echter nog steeds te bestaan. Het draagt de prachtige naam ‘Skyfall’ en ligt verscholen achter de in nevelen gehulde Schotse bergen. Hij trekt erheen om M te beschermen.
Skyfall breekt met de traditie van de aloude Bond-girl. De leading lady in dit verhaal is M, die, zoals iedere jonge dame voor haar, tot het eind aan Bonds zijde blijft. Een film vol verrassingen die de overbekende mix even flink door elkaar husselt zonder uit het oog te verliezen dat het hier om een James Bond-film gaat. Neem daarbij een klassieke schurk om van te watertanden (een geblondeerde Javier Bardem, genomineerd voor een Screen Actors Guild Award voor deze rol) en je hebt een film die terecht een derde plaats in deze TOP 2018 verdient.
Het fijne van het (steeds) opnieuw bekijken van een film, is dat je al gauw uitkijkt naar een volgende scène: de opening in Istanboel, de motorachtervolging, het gevecht op de trein, ‘the bloody shot’ – en dan moet de film nog goed en wel beginnen. Genietend van de instant klassieke titelsong in de beste traditie van de Bond-songs, weet je al naar welke fijne scènes je straks wordt meegenomen. Skyfall zit, in tegenstelling tot zijn voorganger en opvolger, barstensvol met dit soort momenten om reikhalzend naar uit te kijken. De film wordt nergens saai.
De prachtige kleuren, magnifiek in beeld gebracht door lichtkunstenaar Roger Deakins; neem de scène in Shanghai, Jellyfish, waarin Bond een ouderwets staaltje spionnenwerk ten beste geeft zoals hij Patrice besluipt. Begeleid door de muziek van Thomas Newman krijgen we een lichtspel voorgeschoteld dat werkelijk adembenemend is om te zien. Newman levert overigens een muziekscore af (hiervoor winnaar van een BAFTA Award en een Grammy Award, en genomineerd voor een Oscar) waarvan gezegd kan worden dat de Bond-muziek eindelijk volwassen is geworden. Niets ten nadele van voorganger David Arnold, zijn ‘Night at the Opera’ uit de vorige film is een juweel, Newman voegt een sound aan de film toe die typisch is voor Skyfall (jammer dat hij voor opvolger SPECTRE niet uit een ander vaatje wist te tappen).
Skyfall is een film die nergens saai wordt en keer op keer met plezier kan worden bekeken. Dat is een enorme verdienste. Vandaar deze ‘bronzen plak‘.
Jorrit van der Valk
Hayco Volkers
Gosse Drent
Klopt aardig met de waardering van het internationale publiek. Zelf vind ik Skyfall overgewaardeerd.
Hmm, de finalisten worden op Rotten Tomatoes gelijk gewaardeerd. Dan moet het verlossende woord hier straks van de JBN fans komen. Ben benieuwd wie er met het goud vandoor gaat.