Gert WaterinkWe rollen bijna de top tien in. Maar niet voordat we Jamaica en Afghanistan hebben bezocht. Jamesbond.nl heeft de stemmen geteld en de resultaten liggen klaar! Waarom moesten de volgende films wel of juist niet zo laag/hoog eindigen. Veel leesplezier komende feestdagen met de resultaten van de #JamesBondTOP2018!
De 12e plaats, Doctor No, 1962 (12th place)
De film waarmee het allemaal begon. Want laten we wel wezen: zonder Albert R. Broccoli en Harry Saltzman was James Bond waarschijnlijk een literair personage gebleven waar de meesten van ons vandaag de dag nog nooit van hadden gehoord. Het producenten-duo wist een getalenteerde crew om zich heen te verzamelen en maakte van Dr. No een film die zijn tijd ver vooruit was.
Voor de rol van James Bond werd de onbekende Schotse acteur Sean Connery gecast. Ian Fleming was hier niet blij mee en noemde Connery ‘die rauwe vrachtwagenchauffeur’. Regisseur Terence Young nam de ruwe diamant Connery onder zijn hoede en maakte hem vertrouwd met de upper class wereld van 007. Juist de onverwachte casting van Sean ‘ruwe bolster blanke pit’ Connery als de Britse geheim agent zorgde voor een vertolking van een held die het bioscooppubliek begin jaren zestig nog niet kende.
Dr. No bevat al veel elementen die we nu als typisch 007 zien. Een adembenemende Bond girl, een angstaanjagende Bond schurk, romantische locaties, fantasierijke sets, rauwe actie….Dr. No heeft het allemaal. In Dr. No is Bond meer politieagent dan spion. De eerste helft van de film voelt dan ook meer als een detective thriller. De film voelt nog minder “formule-achtig” als sommige andere Bond films. Logisch, de formule moest nog worden uitgedokterd. Vandaar wellicht deze 12e plaats.
De 11e plaats, The Living Daylights 1987 (11th place)
‘Hè wat jammer nou’ zullen ongetwijfeld enkele lezers denken. Deze Bond-film verdiende de TOP 10-notering wellicht nog meer dan de voorgaande geklasseerde Bond-films. Ware het niet dat het publiek spreekt, en dat publiek vindt dat The Living Daylights niet een echte top-klassering verdient. Met 773 punten hurkt Dalton’s eerste Bond-film nog wel dicht aan tegen de TOP 10.
Ligt het aan Dalton zijn vertolking als geheim agent 007? Is het verhaal iets teveel een middelmatig sterk afkooksel van From Russia With Love uit 1963? Komt Bond-girl Maryam D’Abo overtuigend genoeg over? Is het verstandig om wederom een schurken-duo aan het roer te laten van het smerige, maar ook niet super-smerige, schurkenplot?
Wat wél werkt aan The Living Daylights is het feit dat de film verfrissend afsteekt ten opzichte van zijn voorganger (A View To A Kill, 1985). Timothy Dalton oogt jong en fris (genoeg) na Roger Moore. Voeg daaraan toe een vleugje realisme en een wat meer ijzige versie van 007 en The Living Daylights kan met recht één der sterkste Bond-films van de jaren ’80 genoemd worden. Helaas durfden producer Albert Broccoli en regisseur John Glen nét niet wat verder te gaan dan al die ‘kleine beetjes’. Michael Wilson zei destijds in The Making Of documentaire op BluRay, dat ze nog veel verder wilden experimenteren en van Bond pas écht een blunt instrument wilden maken. Dát ging ze te ver. en binnen de overkoepelende ‘paraplu van Britishness’ lukte dat al helemaal niet bij Dalton’s 2e film.
Jorrit van der Valk
Hayco Volkers
Gosse Drent
Doctor No, met een notering keurig midden in de Top. Had iets hoger gemogen, maar met al de films die daarop volgden is dat getalsmatig alleen al een mission impossible. Terwijl Ken Adam al meteen goed op dreef was in Dr. No, leek ook Frank George met een enorme explosie op het einde van de film al te oefenen voor de ultieme knal in Spectre. Zal me niets verwonderen dat het in 1962 ook een record was.
Van alle Bond vertolkers zette Timothy Dalton een van de stevigste versie neer. The Living Daylights was zeker zijn beste film en had op onderdelen de scriptkwaliteit die je van een avonturenfilm mag verwachten. Met name de laatste Bond films gaan qua script wel wat erg op ‘makkelijk’, vind ik. In plaats een logische opeenvolging van gebeurtenissen worden er nu voor het effect soms enorme (belachelijke) sprongen in het verhaal genomen.
Ook The Living Daylights had iets hoger mogen eindigen.
Nog 10 James Bond-films zijn er over in de #JamesBondTOP2018 lijst. In alfabetische volgorde zijn dat:
–> “Casino Royale” (2006)
–> “For Your Eyes Only” (1981)
–> “From Russia With Love” (1963)
–> “GoldenEye” (1995)
–> “Goldfinger” (1964)
–> “On Her Majesty’s Secret Service” (1969)
–> “Skyfall” (2012)
–> “SPECTRE” (2015)
–> “The Spy Who Loved Me” (1977)
–> “Thunderball” (1965)
In minder dan 10 uur vanaf nu gaan we beginnen met het onthullen van de TOP 10 ranking. Hoe denk jij dat de exacte volgorde er uit gaat zien? Wie gaat er winnen? Wie wint er brons en zilver in de ‘Beste James Bond-film’ lijst? Wie wordt nipt 10e? En de TOP 5? Laat alvast even een voorspelling achter hieronder.
Wat mij betreft gaan deze hoog scoren in de Top 5:
In willekeurige volgorde:
Casino Royale (2006)
GoldenEye (1995)
The Spy Who Loved Me (1977)