Twan ArtsGive us a kiss of toch liever I think he got the point. Dat is de vraag! Jamesbond.nl heeft de stemmen geteld en de resultaten liggen klaar! Waarom moesten de volgende films wel of juist niet zo laag/hoog eindigen. Veel leesplezier komende feestdagen met de resultaten van de #JamesBondTOP2018!
De 10e plaats, For Your Eyes Only, 1981 (10th place)
Het moet voor de Bond producers toch een steeds lastigere klus worden om gedurende de hele cyclus met een frisse, min of meer originele Bond-film op de proppen te komen. Voor de huidige Bond-producers Barbara Broccoli & Michael G. Wilson is het al lastig gebleken om creatief te blijven en ook al die creatieve neuzen één kant op te krijgen.
“Cubby” Broccoli zat na Moonraker (1979) met dezelfde vragen. Na deze sci-fi-achtige film, die toch ook gebouwd werd op de inspiraties van de laten jaren ’70 (Star Wars), moest James Bond weer veilig landen op aarde. En dat nam EON Productions ook letterlijk. Het korte Fleming-verhaal Risico werd als leidraad genomen en daaromheen bouwden Michael Wilson en scenarioschrijver Richard Maibaum een aantrekkelijk, realistisch Koude Oorlog-verhaal. Bond moest deze keer geen dodelijke chemische gifaanval vanuit de ruimte voorkomen, maar moest het geallieerde A.T.A.C.-besturingssysteem (bekt net zo lekker als het echte A.W.A.C.S.-systeem) voor onderzeeërs in handen krijgen.
Sir Roger Moore voelde zich aanvankelijk niet erg op z’n gemak bij enkele keuzes van de gepromoveerde regisseur John Glen. En tóch wist Glen onder zijn leiding Roger Moore wat meer ‘mens’ te maken en wat minder een übergladde charmeur. De film wist weliswaar niet te tippen aan het tot dan toe hoogste wereldwijde box office resultaat voor een Bond-film. For Your Eyes Only bracht namelijk minder dan $200 miljoen op. Maar de film boerde nog steeds erg goed voor EON Productions Ltd.
De 9e plaats, Thunderball, 1965 (9th place)
Na het daverende succes van Goldfinger (1964) moest de volgende Bond film nog grootser worden. “Here comes the biggest Bond of all,” schreeuwden de filmtrailers en –posters in 1965. En grootser dan haar voorgangers was Thunderball zeker. Het zette voor de Bond-filmreeks een record aan bezoekersaantallen neer. Een record dat pas na 45 jaar – in 2012 met Skyfall – zou worden verbroken.
Thunderball is mijn persoonlijke favoriet. Het was de allereerste Bond film die ik als tienjarig jongentje zag. En ik kan na al die jaren nog steeds enorm genieten van dit onderwaterspektakel. Connery is volledig op zijn gemak in de rol van 007, we zien SPECTRE met Blofeld en Largo in volle duivelse glorie. Claudine Auger zet met Domino een prachtige Bond girl neer en Luciana Paluzzi weet dat als femme fatale Fiona zelfs nog te overtreffen. De muziek is spot-on, de locaties prachtig en de humor (de Fiona badkamer scene is een juweeltje) precies zoals deze in een Bond film hoort te zijn.
Ja, ik ben lyrisch over Thunderball. Toch zie ik ook enkele tekortkomingen. Zo zijn niet alle onderwater scenes even geslaagd; sommige van deze scenes halen de vaart té veel uit het verhaal. Maar ruim vijftig jaar na dato is Thunderball nog steeds een heerlijke film om te zien. Een échte Bond klassieker. Je hoeft maar na de officieuze remake Never Say Never Again (1983) te kijken om te ervaren wat ik daarmee bedoel.
De 8e plaats, SPECTRE, 2015 (8th place)
De meest recente Bond film weet verrassend genoeg een stevige notering in de TOP 10 van ‘Beste’ Bond-films te bemachtigen. Terecht? Mwoah….wat mij betreft niet. Maar “het volk heeft gesproken”! Skyfall (2012) was een groot succes en dus waren de producenten maar wat blij toen regisseur Sam Mendes besloot terug te keren voor de regie van SPECTRE. Hoewel hij zijn stempel wederom op het eindresultaat wist te drukken, waren Mendes en Daniel Craig minder tevreden dan bij Skyfall.
Dat neemt niet weg dat er veel valt te genieten in SPECTRE. De openingsscene is heerlijk opzwepend. Het camerawerk van “onze” Hoyte van Hoytema is gracieus en de sets van Dennis Gassner zijn om van te smullen. Een grotere rol voor Ben “Q” Whisaw werd door iedereen toegejuicht net als de kleine rol voor Monica Belluci.
En na een decennialange afwezigheid was hij weer terug, de schurk der schurken: Franz Oberhauser! Of laten we hem toch maar Ernst Stavro Blofeld noemen. Met een brilante acteur als Christoph Waltz kon de terugkeer van dit iconische karakter niet misgaan. Of toch wel? Bond-fans waren gematigd positief over Waltz’ performance (de acteur zelf was overigens ook niet tevreden) maar waren vooral verbolgen over de keuze om van Blofeld en Bond stiefbroertjes van elkaar te maken…Fleming zou zich omdraaien in zijn graf.
Jorrit van der Valk
Hayco Volkers
Gosse Drent
Met 64 procent op Rotten Tomatoes is For Your Eyes Only door het publiek niet zo heel hoog gewaardeerd. De erkende critici wisten het met 72 procent beter op waarde te schatten. Zelf vind ik het zonder meer een onderhoudende film met als enige storende factor dat gedoe tussen Bond en het nichtje van de Griekse zakenman Kristatos.
Memorabel is de geweldige rolstoelscene en de uit de kluiten gewassen minatures die Derek Meddings voor deze geniale scene bouwde. De film heeft zelfs een gezellige sneeuwscene en een titelsong zoals een Bond song behoort te klinken. Valse noten waren productioneel gezien de fraaie edoch levensgevaarlijke bobslee scene, waarbij een stuntman omkwam, en de moeilijk te filmen onderwaterscene. De tiende plaats is in ieder geval wel terecht.
Thunderball uit 1965 is mogelijk een van de eerste Bond films geweest die ik als klein jochie op de zaterdagavond op het Duitse ARD zag. Vanaf dat moment besloot ik Hilversum al niet meer serieus te nemen 🙂
De film heeft alle ingrediënten die je van een goede Bond film mag verwachten. Alleen het onderwatergedoe, wat een enorme aufwand voor de productie betekende, levert eigenlijk te weinig op, ook al door het onduidelijke gedoe die onderwaterscenes vaak met zich meebrengen.
Op de negende plaats staat hij hier hoger dan in mijn lijst. Misschien omdat het de film is die ik het minst vaak gezien heb. Neemt niet weg dat het een lekkere ouderwetse, onderhoudende Connery film is. Toch maar eens op zoek gaan naar de DVD in de kast.
Spectre op nummer 8 hier wordt vaak tegen Skyfall afgezet. Het enorme financiële succes van Skyfall heeft ongetwijfeld te maken met de enorme ophef rond het 50 jarig bestaan van de franchise. Kan niet anders dan dat Marketing nu iets soortgelijks aan het uitbroeden is om het heugelijke feit van de 25ste film in de serie ook flink uit te melken.
De afgelopen 15 jaar zijn we met het beoordelen van de Bond films tegen een aardig probleem opgelopen, althans zo voel ik het. Met internet ben je van te voren al van veel te veel in- en outs van de productie op de hoogte om in de bioscoop nog onbevangen een oordeel te hebben over het eindresultaat. Beoordeling op het ‘eerste gezicht’ is er in de bioscoop in ieder geval niet meer bij.
Misschien dat een ander daar geen last van heeft, maar bij mij is het een behoorlijk storende factor geworden, zo erg zelfs dat echt genieten van de film, en het beoordelen van de film in de zin van hoe vaak word ik door de makers verrast, een schier onmogelijke opgave is geworden.
Als filmmaker interpreteer ik zelf misschien ook meer dan anderen de making of’s, trailers en de informatie op deze fraaie JBN fan site. De verrassing gaat er ondertussen in zekere zin wel wat van af. Een nieuwe Bond film ‘ontdekken’ zoals we vroeger in de jaren zestig en zeventig een film in de bioscoop beleefden, is daardoor minder goed mogelijk geworden – en dat is wel jammer. (Daar is wel een oplossing voor te bedenken, maar of ons dat het komende jaar gaat lukken 🙂
Spectre gaat voor mijn gevoel op ‘makkelijk’. Het verhaal boeit niet echt, decors krijgen geen interessante settings, of worden zonder noemenswaardige introductie alleen al voor een plaats in het Guinness World Records book for the Largest Film Stunt Explosion Ever in het script geschreven (!) En de Rome car race verdenk ik daar ook een beetje van.
De wat te ver doorgedraaide color grading, de duidelijke mis-casting van Franz Oberhauser en de slechte oneliners (die bepaald niet meer het niveau hebben van “No, Mr Bond, I expect you to die”) doen de deur dicht. Ook wat mij betreft staat de film daarom te hoog in de lijst.
En ben ik de enige die vind dat Daniel Craig misschien meer echte emoties moet tonen?
Hij heeft zijn vrouw onlangs moeten beloven om in Bond 25 zelf minder stunts te gaan doen. Door een paar weken minder met stunt coordinator Lee Morrison over de mat te rollen, blijft er voor Craig meer tijd over om voor zijn zwanenzang het acteren op een wat interessanter niveau te brengen. En hopelijk gaat het werk van het duo Purvis & Wade daaraan ook bijdragen.